پسمل گلم باور کنم...
پسمل گلم باور کنم... 
قند عسلم...نفسم...عمرم...
باور کنم که به این سرعت بزرگ شده ای؟
باور کنم که دیگر نوزاد نرم و نازک دیروزها نیستی؟
باور کنم دندان های کوچک شیری ات را؟همان ها که تا دیروز زیر لثه ی صورتی رنگت پنهان بود
وقتی برای بار اول مامان گفتی دنیا رابرایم بخشیدی...
وقتی برای اولین بار اولین قدم هایت را بر زمین گذاشتی و راه رفتی به من نشان دادی که بزرگ شده ای...
نشانم دادی که گذر زمان سرعتش از پلک برهم زدن هردویمان سریعتر است...
مگر نه اینکه من دلم میخواهد تو بزرگ شوی،بالنده شوی،تمام آرزوهایم را رنگ آمیزی کنی،مدرسه رفتنت را عشق کنم،دویدنت را،دانشگاه رفتن و داماد شدنت را و ...
پس چه میشود که گاهی این طور حسرت زده التماس ثانیه هایی میکنم که مدام غیب میشوند؟
شاید فرداها قشنگ تر از امروزهایمان شوند...
شاید روزهای پیش رو از روزهای گذشته پرخاطره تر شوند...
اصلا چه معلوم؟
شاید من مادام که مادرم از تمام این گذرها لذت ببرم
شاید خدا تو رو به من داده که تا قیامت شاد باشم
پس بی خیال امروزها...
دستت را به من بده میدویم حتی زودتر از عقربه های ثانیه شمار بگذار ما زمان را غافلگیر کنیم بگذار ما بیشتر عجله کنیم برای فرداهای زیباتر...
پسرکم.. همه ی زندگیم...میخواهم اوج خوشبختی را در کنارت حس کنم
عزیز دل مامانی...حالا که دارمت چرا که نه؟
